Dat is werken bij Sevagram voor Patricia Habets

Vrijwilliger

Van fietswinkel naar hospice: Patricia weet overal mensen te raken

Al 35 jaar runt Patricia Habets een fietsspeciaalzaak met haar man. Daar komen mensen niet alleen voor een nieuwe fiets, maar vaak ook voor een praatje. Voor Patricia is luisteren al lang een tweede natuur. “Soms komen klanten binnen en vragen ze: heb je even?” Die kwaliteit komt ook goed van pas in het Martinus Hospice in Mechelen, een Sevagram-locatie waar Patricia sinds vijf jaar vrijwilliger is. Naast haar eigen praktijk in rouwbegeleiding helpt ze daar mensen in hun laatste levensfase, op haar eigen warme en betrokken manier. “Elke keer dat ik daar ben, besef ik opnieuw wat er echt toe doet.”

Dat is werken bij Sevagram voor Patricia Habets - Werken bij Sevagram

Alles viel meteen op z’n plek

Het vrijwilligerswerk in het hospice stond al jaren op Patricia’s lijstje, maar het duurde even voordat ze de stap durfde te zetten. “Iedereen zei: ‘het is zwaar, je neemt het mee naar huis’. En ik zat in een moeilijke fase.” Toen ze steviger in haar schoenen stond, besloot ze haar eigen gevoel te volgen. “Ik heb gewoon gebeld. En vanaf dat eerste moment dat ik daar binnenstapte, voelde ik: dit is waar ik moet zijn.” Waar het in de fietswinkel vaak stressvol is, valt in het hospice alles van haar af. “Daar is niks meer wat moet, alleen er zijn voor de ander. En dat is zó waardevol.”

“Het is een cadeau dat mensen in hun laatste fase alles uit handen durven geven aan jou.”

Van poster aan de muur tot hechte band

Patricia komt wekelijks een dagdeel helpen in het hospice, vaak in de avond. Ze begint met een rondje langs de kamers: wie wil wat eten? Ze kookt, helpt bewoners als het nodig is en biedt een luisterend oor. “Je krijgt van tevoren de overdracht, maar ik vraag ook altijd: wat zijn hun hobby’s? Wat houdt iemand bezig?” Dat opent de deur naar échte gesprekken. Zoals bij een bewoner met een racefietsposter, die moeilijk sprak. “Ik herkende de onderdelen van zijn fiets, heel specialistisch spul. Hij keek me verbaasd aan. En vanaf dat moment hadden we een klik.” Dankzij haar achtergrond in de fietsenzaak, creatieve therapie en het modeonderwijs, weet Patricia snel aansluiting te vinden. “Alles wat je meemaakt in het leven kan een doel hebben. Zo heb je met alle bewoners wel een raakvlak.”

Zorg verlichten en verdiepen

Naast de praktische hulp is er ruimte voor verdieping. Patricia volgde op eigen initiatief een opleiding basiszorg, inclusief stage in het hospice. “Ik wilde die opleiding zelf bekostigen en als vrijwilliger mijn stage doen.” Inmiddels ondersteunt ze ook bij kleine verzorgende handelingen, onder begeleiding. “Als het druk is, kan ik écht helpen.” Daarnaast werkt ze als zelfstandig rouwbegeleider vanuit haar eigen praktijk aan huis. “Het raakt aan wat ik ook in het hospice doe: dichtbij blijven, niet overnemen, maar ruimte geven.” Ze blijft zich ontwikkelen via korte cursussen, online modules en aanvullende scholing op het gebied van palliatieve zorg. “Ik zit niet stil. Ik vind het mooi om te blijven leren, zodat ik nog beter kan afstemmen op wat mensen nodig hebben.”

Een plek waar iedereen gelijk is

Over de werkcultuur bij Sevagram is Patricia duidelijk: “De werkethiek is hoog, maar de sfeer is warm.” Als vrijwilliger voelt ze zich geen buitenstaander. “Er is veel respect vanuit het team. Je wordt echt gezien als gelijke. Niet: jij bent ‘maar een vrijwilliger’, maar: fijn dat jij er bent.” Ook de flexibiliteit waardeert ze enorm. “Ik bepaal zelf wanneer ik kan, en dat past perfect bij mijn werk en mijn gezin.” Ze vindt het fijn om bewoners op hun gemak te stellen. Dat doet ze met een praatje aan het bed en een luisterend oor met oprechte aandacht. “Soms vraagt iemand gewoon even gezelschap. Dan zit ik niet tegenover iemand, maar naast ze, in een hoekje, of op het bed. Gewoon, als mens tot mens.”

“Je hoeft geen kunststukje op te voeren. Hoe dichter je bij jezelf blijft, hoe makkelijker het gaat.”

Vrijwilligerswerk begint bij jezelf

Voor Patricia draait vrijwilligerswerk niet om wat je kunt, maar om wie je bent. “Je hoeft niet te denken: ik moet iets kunnen. Levenservaring en een groot empathisch vermogen brengen je al heel ver.” Ze vindt het belangrijk dat bewoners in het hospice zélf de regie houden, ook in hun laatste fase. Je hoeft geen antwoorden te geven of oplossingen aan te dragen. Vaak is het al genoeg dat je er gewoon bent, zonder oordeel. “Je mag iets aanreiken, maar je mag nooit iemands pad voor hen lopen.” Wat ze wil meegeven aan iedereen die twijfelt over vrijwilligerswerk? “Kom gewoon eens meedoen. En blijf dicht bij jezelf. Dan komt de rest vanzelf.”

Wil jij net als Patricia het verschil maken bij Sevagram? Bekijk de mogelijkheden.