Dat is werken bij Sevagram voor René Schreuders

Vrijwilliger

Van techniek naar vrijwilligerswerk: zo krijgt René bewoners in beweging

Tijdens zijn carrière als productieleider in de metaalsector dacht René Schreuders: als ik met pensioen ben, ga ik iets doen dat écht voldoening geeft. Die belofte maakte hij waar. Sinds twee jaar is hij vrijwilliger bij Sevagram-locatie Douvenrade, waar hij elke woensdag bewoners motiveert, in beweging krijgt en laat lachen. Met een grapje, een praatje of een stukje muziek weet hij precies de juiste snaar te raken. Vanuit zijn rustige, sociale karakter voelt hij precies aan wat iemand nodig heeft. “Er is niet veel nodig voor een glimlach. En precies daar doe je het voor.”

Van mantelzorger naar vaste waarde op de woensdagen

René kende Sevagram al van vroeger: zijn ouders woonden in een verpleeghuis dat inmiddels is opgegaan in Douvenrade. Hij was er regelmatig als mantelzorger. “Ik zei toen al: als ik met pensioen ben, ga ik met de oudjes werken.” En zo geschiedde. Met zijn technische achtergrond in de industrie moest hij schakelen. “Op mijn werk moest ik streng zijn, hier absoluut niet. Het draait echt om de mensen.” Zijn overgang van leidinggeven naar loslaten ging verrassend soepel. “Bij Sevagram draait het niet om jou, maar om wat jij voor een ander kunt doen.” René geniet van alle verhalen die bewoners vertellen. En sommige verbazen hem nog steeds, zoals die van een bewoner met een poster van een oud-motorracekampioen. Ze bleek hem persoonlijk gekend te hebben en noemde hem altijd ‘dat jongetje’.

“Je hoeft er niet veel voor te doen. Soms is erbij zijn al genoeg.”

Dat is werken bij Sevagram voor René Schreuders - Werken bij Sevagram

Koersbal, koffie en een volle dag vol kleine momenten

Elke woensdag is René een vaste waarde op de locatie. ’s Ochtends helpt hij met koersbal, een soort jeu de boules op een mat. Hij haalt bewoners op, begeleidt het spel en zorgt dat iedereen zich welkom voelt. En soms is daar een klein zetje voor nodig. “Als ik op mijn aller droevigst naar je kijk, ga je dan mee?” vraagt hij met een knipoog aan de bewoners die geen zin hebben. “Dan lachen ze én gaan ze meestal toch mee.” ’s Middags is er muziektherapie. René moedigt bewoners aan om mee te bewegen, maakt koffie en draait het Limburgs volkslied. “De eerste keer mompelen ze, de tweede keer zingen ze uit volle borst mee,” vertelt René met een glimlach. “Het leukste is als ze chagrijnig binnenkomen en toch met een glimlach vertrekken.”

Met humor, handigheid en een paashaas op z’n tijd

René verwerkt zijn hobby’s regelmatig in zijn vrijwilligerswerk. Hij klust graag en maakt houten figuren die bewoners kunnen verven, als activiteit en mooie decoratie voor erna. Voor Pasen hielp hij mee met een eiertikwedstrijd, compleet met zelfgemaakte beker én een paashaaspak. “Gewoon voor de lol. Het hoeft niet groots, zolang ze het maar naar hun zin hebben.” Ook met muziek voelt hij feilloos aan wat past. Soms zet hij een leuk liedje op, soms maakt hij een grap. “Beetje plagen hoort erbij. Je moet het licht houden.” Of het nou gaat over motorcoureurs, verre reizen of René’s eigen hobby pluimschieten: de mooiste gesprekken met bewoners ontstaan gewoon vanzelf, als je écht luistert.

Een hechte band met bewoners én collega’s

De sfeer op de locatie beschrijft René als informeel en betrokken. “In het begin ken je niemand, maar nu ken ik bijna alle vrijwilligers. Het is gezellig.” Hij werkt vaak samen met een collega en door zijn aanstekelijke enthousiasme haakte zelfs een dochter van een bewoner aan. “Zij vond het moeilijk om alleen op bezoek te gaan bij haar moeder, maar sinds we samen op de woensdagen meedraaien, komt ze nu elke week met plezier.” René helpt waar hij kan, ook bij uitjes naar het museum of dierentuin. “Je doet het echt voor de oudjes. Daar zetten we ons allemaal voor in en dat voel je hier overal.”

“Ik had dit twintig jaar eerder moeten doen.”

Vrijwilligerswerk begint bij jezelf

Voor iedereen die twijfelt over vrijwilligerswerk, is René helder: “Gewoon doen. De lol die je ervan hebt, is onbetaalbaar.” Of het nou gaat om samen bewegen, een spelletje doen of iemand uit zijn stoel krijgen: het gaat om het contact. “Je kunt ze nergens toe verplichten. Maar je kunt ze wel zover krijgen dat ze het zelf willen.” Als het aan René ligt, blijft hij dit werk nog járen doen. “De eerste 38 jaar doe ik sowieso nog,” vertelt hij lachend. “Nee maar eerlijk, dit vrijwilligerswerk is zoveel leuker dan het bedrijfsleven.”