Nicole

HR-adviseur

Help onze zorgmedewerkers hun werk met plezier te doen

Als het aan HR-adviseur Nicole Gehlen ligt, laat je medewerkers met plezier naar hun werk komen en pak je ze dus niet de ‘de leuke dingen’ af. “Nee, absoluut niet. Veel medewerkers hebben juist voor dit mooie vak van helpende, verzorgende of verpleegkundige gekozen om naast zorgtaken óók een praatje te kunnen maken met bewoners, een kopje koffie te drinken of samen een wandelingetje te maken. Dat sociale aspect willen we hen naast het vaktechnische vooral niet onthouden.”

“Dat neemt niet weg dat we het met elkaar wel degelijk moeten hebben over een andere invulling van hun werk. Een invulling waarbij we preciezer bepalen wie vanuit zijn of haar functie wat aan werkzaamheden verricht. Op zo’n manier dat je elke dag met plezier naar je werk blijft komen, want te veel mensen verlaten noodgedwongen of teleurgesteld de zorg.”

Anders kijken is nodig

De noodzaak om anders naar ‘werken in de zorg’ te kijken begint ermee dat bij Sevagram nogal wat medewerkers werkzaam zijn die binnen afzienbare tijd met pensioen gaan. Een vergrijzingsgolf die in combinatie met een gestage groei van het bedrijf dat Sevagram is, maakt dat in een tijd van krapte op de arbeidsmarkt en minder aanwas van personeel het werk zwaarder is geworden. Nicole Gehlen: “Dat komt ook omdat we meer cliënten binnen krijgen die zowel mentaal, emotioneel als fysiek kampen met diverse problematieken.”

“Vrijwel iedereen die aan het bed staat, ervaart het werk daardoor als uitdagender, tegelijkertijd als extra belastend en complex. Dat zorgt er soms voor dat de zorg niet altijd als aantrekkelijk wordt gezien. En toch zijn en blijven er mensen die voor dit vak kiezen, gelukkig maar. Laten wij hen in staat stellen hun werk met plezier te doen zodat zij aan boord blijven als ze bij ons vast in dienst zijn of net zijn gestart. Die laatste groep moeten we niet alleen opleiden tot zorg- en welzijnsprofessionals, maar tevens intensief blijven begeleiden. Bijvoorbeeld door voor hen een buddy te zoeken bij wie ze terechtkunnen als ze met vragen of problemen zitten.”

Richt je op de kerntaken

Nu zit Nicole pas echt op de praatstoel. Zij gaat er eens goed voor zitten en legt in een gloedvol betoog uit dat ‘zorg vanuit welzijn’ een belangrijk uitgangspunt is in een veranderende aanpak om het aantal medewerkers en daarmee het personeelsbestand op peil houden. “We hebben praat- en discussiebijeenkomsten gehouden waarbij iedereen op een post-it zijn belangrijkste prioriteiten en knelpunten verwoordde. Dat leverde een enorme hoeveelheid informatie op. Van daaruit zijn we gaan selecteren en prioriteiten gaan stellen in de zorgtaken.” De vraag wat daarbij wel en niet kan of mag komt daarbij eveneens op tafel. Neem als voorbeeld het aan- en uittrekken van steunkousen. Is dat voorbehouden aan een helpende, verzorgende of een verpleegkundige of mag een zorgassistent dat misschien doen? Nicole Gehlen: “Wanneer je dat als mantelzorger thuis bij je moeder doet heb je daar echt geen diploma voor nodig hoor.

Waarom zou dit bij ons dan door een hoog gekwalificeerde medewerker gedaan moeten worden? Zorgassistenten kunnen dat negen van de tien keer net zo goed. Mitsze goed worden begeleid, de juiste instructies meekrijgen en weten dat ze aan de bel moeten trekken als ze iets verdachts zien. Het voordeel is dat die professional tijd vrijspeelt en zich beter kan richten op zijn kerntaken. De omgeving om de bewoner heen – inclusief facilitair, familie en vrijwilligers – is er op dat moment voor de aandacht waar onze mensen om vragen.”

Verrassende resultaten

Het geven van aandacht door iedere betrokkene binnen een team levert soms verrassende resultaten op stelt Nicole Gehlen vast. “In een van onze zorgcentra woont een meneer die vroeger boer was en daarom graag naar buiten wil. Daar was deze persoon het gelukkigst. Dan is het fijn dat een fysiotherapeut oefeningen met hem buiten kan doen. Dan gaat die bewoner graag meebewegen. Of de mevrouw die de hele dag door iedereen aanklampte, groette en om van alles vroeg. Niemand begreep waarom zij zo nadrukkelijk en veelvuldig de aandacht opeiste. Een van de teamleden kreeg toen het idee om haar een plekje te geven bij de ingang van de afdeling. Daar kon zij de bezoekers begroeten en als het ware welkom heten. De betreffende mevrouw zag dit als haar ‘werk’ en eiste veel minder de aandacht op van het personeel. Geweldig toch als je dit soort oplossingen met elkaar kunt verzinnen, niet?”

Maatwerk leveren

Die veranderende kijk op zorg heeft natuurlijk gevolgen voor de dagelijkse gang van zaken op een afdeling. Zowel in de bezetting als het opstellen van de dienstroosters. Waar voorheen de dag zich kenmerkte door vooraan te beginnen en kamer voor kamer ‘af te werken’ begint de dag nu met een kort overleg bij het ontwikkelbord, het klikmoment. “Dan bespreek je samen wie wat bij welke cliënt doet”, legt Nicole uit. “Rekening houdend met waar jij zelf minder goed in bent en je collega dat juist wel is. Pak iets als het schrijven van de dagelijkse rapportages. De een heeft er een bloedhekel aan en doet er vreselijk lang over. Een ander heeft daar lol in, kan het beter en is hoogstwaarschijnlijk minder tijd kwijt. Dan houd je daar toch rekening mee?”

“Het gaat er uiteindelijk om, dat je het als team doet, dat je je collega helpt waar dat nodig is, dat je elkaar vertelt waar je mee bezig bent en wat je daarbij tegenkomt. Dat je elkaar waardeert en respectvol met elkaar samenwerkt. Met als doel: zoveel mogelijk maatwerk leveren voor de bewoners. Op een manier die ieders talenten tot zijn recht laat komen en voor minder werkdruk zorgt. En die je meer eigen regie en verantwoordelijkheid geeft en laat doen waar je goed in bent. We moeten af van het systeem waarbij we iedereen langs dezelfde lat leggen. Zo heb én houd je plezier in je werk en heb je minder snel de neiging om uit de zorg te stappen.”